"Interessante" tijden. Een verslag vanop de eerste rij

(door Klaasjan Creemers) Sinds eind maart ben ik werkzaam als beleidsmedewerker van de Open Vld in het Brussels Parlement. Zowel in Brussel als binnen de partij zijn het, op zijn zachtst gezegd, interessante tijden die ik vanop de eerste rij mag meemaken. De overgang van de private sector naar het parlementaire werkveld voelt als een sprong uit een rijdende trein, en helemaal geland ben ik nog niet.

2 maanden geleden wandelde ik dus voor het eerst het statige gebouw aan de Lombardstraat, in het hart van Brussel, binnen. Weinig gebouwen die de complexiteit van dit land en dit gewest zo goed weergeven. Achter de centrale ingang schuilen meerdere instellingen. Naast het Parlement van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest huisvest het complex ook de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie en het Parlement Francophone Bruxellois, elk in een aparte vleugel met een eigen identiteit. Een labyrint aan bevoegdheden, bestuurslagen en talen. Mijn badge verleent me maar in 2/3e van het gebouw toegang, een fysieke en vaak ook mentale (taal?)grens.

Werken op de fractie is divers, zowel inhoudelijk als taakgericht. Dossiers over huisvesting, tewerkstelling, leefmilieu, onderwijs, begroting, vergunningen, en meer kwamen al op mijn bord. Steeds met 1 rode draad: Brussel. Plenaire vergaderingen voorbereiden, tussenkomsten schrijven, bedrijfsbezoeken plannen, magazines postklaar maken, een netwerk uitbouwen, inhoudelijk up-to-date blijven, etc. maken deel uit van het dagelijkse takenpakket. 50% inhoudelijk, 50% in het veld. Vroeger volgde ik het nieuws in mijn vrije tijd, vandaag voor mijn job.

Met Imane Belguenani op kop proberen we liberale accenten te leggen in de beleidskeuzes die in het Brussels Parlement gemaakt worden. Niet gemakkelijk, want ons parlementair werk in Brussel voelt soms als roepen in een rood-groene woestijn. Fractiesecretaris Johan Basiliades, met meer dan 20 jaar ervaring, kneedt mij ideologisch ondertussen verder richting een volmaakt liberaal en overspoelt mij met gemiddeld 3 boeken per dag "die ik zeker moet lezen". Ik probeer alvast zoveel mogelijk in vraag te stellen, bij te leren en te onthouden. 

Met Imane Belguenani op kop proberen we liberale accenten te leggen in de beleidskeuzes die in het Brussels Parlement gemaakt worden. Niet gemakkelijk, want ons parlementair werk in Brussel voelt soms als roepen in een rood-groene woestijn.

Een jaar geleden las ik, toen nog als bedrijfsconsultant, het boek 'Morele Ambitie' van Rutger Bregman waardoor ik mijn eigen maatstaf van professioneel succes herdacht. PowerPointpresentaties en Excelsheets voorbereiden voor grote multinationals, leek mij opeens minder passen bij mezelf. Vandaag lees ik het boek 'De Bermudadriehoek van Talent' van Simon Van Teutem vanuit een andere hoek, en ben ik blij met de sprong die ik maakte. De impact van mijn werk in het parlement is voorlopig bescheiden, en onze voorstellen worden vaker weggestemd dan goedgekeurd, maar we blijven met overtuiging op dezelfde liberale nagel slaan.

De afstand tussen de politiek en de – vaak jonge – burger, voelt groter dan ooit. Begrijpelijk. Het politiek systeem is traag, ondoorzichtig en soms zelfs irrelevant. Maar democratie werkt alleen als we er samen in investeren, en er zoveel mogelijk mensen aan meedoen. Één keer om de 6 jaar gaan stemmen is goed, maar onvoldoende om de grote veranderingen die nodig zijn mee vorm te geven. Minder dan 5% van de mensen in België is lid van een politieke partij, en dat is jammer. Lidmaatschap kost vaak minder dan een gemiddeld restaurantbezoek, maar in ruil mag je een jaar lang je mening geven, krijg je inspraak in partijprogramma's, en maak je de democratie terug gezond. Een mening hebben is goed, ze op een constructieve manier uitwerking doen geven nog beter.

Meedoen aan het proces is finaal belangrijker dan waar je lid wordt, en van mening veranderen mag altijd. Uiteraard hoop ik dat de blauwe lidkaarten het morgen beter zullen doen dan vandaag. Het huis van Open Vld zal de ramen en deuren volledig moeten open zetten, om een nieuw liberaal verhaal te kunnen schrijven. De rede én de redelijkheid moeten terug gebracht worden in nieuwe standpunten die waargemaakt kunnen worden. 

Minder dan 5% van de mensen in België is lid van een politieke partij, en dat is jammer. Een mening hebben is goed, ze op een constructieve manier uitwerking doen geven nog beter.

Ook dat is politiek. In de luwte werken aan inhoudelijke vernieuwing, want de complexe uitdagingen van vandaag vragen om doordachte en complexe antwoorden die op een eenvoudige manier kunnen worden uitgelegd.

Een werk van lange adem dus. Gelukkig geldt al langer dan vandaag: wie durft te twijfelen, heeft iets te vertellen. Wij werken verder. 

Klaasjan Creemers is 29 jaar, vrijdenkend en woont in Molenbeek.